Hallelujah.

Κανείς δεν είναι τέλειος.

Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας, όλοι έχουμε σφάλλει με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας. Άλλωστε, ο άνθρωπος από τα λάθη του μαθαίνει. Τουλάχιστον αυτό υποτίθεται ότι συμβαίνει, πως έτσι είναι η φύση του. Έλα όμως που αυτό δεν αποτελεί την πραγματικότητα για τις περισσότερες περιπτώσεις 'ανθρώπων'.

Σήμερα ειλικρινά ήταν μία από αυτές τις μέρες που απλά συνειδητοποιείς το πόσο πολύπλοκη είναι η σκέψη του ανθρώπου: πέρα από τη δεδομένη ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται, οι αντιλήψεις του και οι πράξεις του καθορίζονται από ότι αλλάζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Δυστυχώς, όμως, έχω αρχίσει να αισθάνομαι για αρκετά από τα άτομα που με περιτριγυρίζουν και με τα οποία συναναστρέφομαι ότι πολύ απλά είναι αδύνατο να συναναστραφώ μαζί τους.
Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι η θλιβερή αυτή παρατήρηση έχει προέλθει από τους δύο γονείς μου, οι οποίοι, από την ημέρα του διαζυγίου και από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει, συμπεριφέρονται λες και κάθε μέρα μικραίνουν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές αισθάνομαι ότι μιλάω σε πεντάχρονα.. (Δεν αντέχω άλλο όμως. Αυτοί είναι οι γονείς; Μάλλον εγώ έχω καταλήξει να τους νταντέυω.) Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που με παρακινούν να κάνω μια καινούργια αρχή το συντομότερο δυνατόν.

Αυτή η ανάρτηση έχει ουσιαστικά ρόλο post-it με σκέψεις. Θέλω να γυρίσω και να το ξαναδιαβάσω σε 6 μήνες από τώρα για να με βοηθήσει να συνειδητοποιήσω τι αποφάσεις πρέπει να πάρω.

Απλά, στη ζωή υποτίθεται ότι έχεις κάποια στηρίγματα: σπίτι/οικογένεια, φιλίες/σχέσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Άμα κάποιο από αυτό χαθεί, τα υπόλοιπα επιβαρύνονται κατά πάσα πιθανότητα με άνισο τρόπο. Φευ!

(Δημοσιοποίηση σκέψεων και προσωπικών στοιχείων, ΈΤΣΙ για το γαμώτο)

Hallelujah..
It's a cold and it's a broken Hallelujah
a fucking hallelujah..

Tικ...Τακ...

Τικ...τακ...
Ο χρόνος κυλάει, η ζωή προχωράει, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει αφήνει το σημάδι του πάνω σου, και εσύ αισθάνεσαι πως μένεις πίσω, πως απλά δε προχωράς και εσύ όσο θα έπρεπε. Σου έχουν φουσκώσει τόσο πολύ τα μυαλά με τη σκέψη 'άδραξε την ημέρα'. Είναι όντως υπέροχο συναίσθημα αυτό, αλλά άμα φτάνεις σε σημείο απογοήτευσης επειδή δε το ακολουθείς, κάτι δε πάει καλά.

τικ...τακ..
το κάθε δευτερόλεπτο είναι μοναδικό. δε πρόκειται να υπάρξει ποτέ κάποιο ολόιδιο, παρά μόνο 59 παρόμοια σε ένα λεπτό, 3599 παρόμοια σε μια ώρα, 86399 παρόμοια σε μια μέρα..

τικ..τακ..
κάθε στιγμή είναι μοναδική. κάθε συναίσθημα είναι μοναδικό. κάθε σκέψη, κάθε πόνος, κάθε κίνηση και κάθε ανάσα αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι, τον τρόπο με τον οποίο ακούς και γεύεσαι, τον τρόπο με τον οποίο αγαπάς και αγαπιέσε, όλο σου το είναι..

τικ..τακ..
ό,τι είσαι και για ό,τι υπάρχεις αλλάζει κάθε στιγμή που περνάει. τα περίεργα σχήματα που θα δεις το φως να δημιουργεί στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι σου την ώρα που ξυπνάς, ή λίγο πριν κοιμηθείς. ο άνθρωπος που θα συναντήσεις στον δρόμο, το χαμόγελο που θα ανταλλάξετε που να λέει 'όλα θα πάνε καλά', παρόλο που δε σε ξέρει και δε πρόκειται να τον ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου.

τικ...τακ..
το δώρο της ζωής, "από τα 35.000 σπερματοζωάρια, είσαι αυτό που νίκησε Η ζωή που έχεις είναι σα να κέρδισες τον πρώτο αριθμό στο γενετικό λαχείο, και εσύ το πετάς αυτό το χαρτάκι που κερδίζει στα σκουπίδια Είναι σα να σου κάνανε ένα τεράστιο δώρο και εσύ αντί να το ανοίξεις και να το χαρείς το αφήνεις εκεί κλεισμένο στο περιτύλιγμα."

τικ..τακ..
The earth is not a cold dead place - Explosions In the Sky

τικ..τακ..
απλά δυο ήχοι.. τικ..τακ.. που όσο κανένας άλλος σε αλλάζουν και σε επηρεάζουν, όσο και να μη το καταλαβαίνεις (ή να μην θέλεις να το καταλάβεις..)

Τεχνητά Άνθη

Δεν θέλω τους αληθινούς ναρκίσσους - μηδέ κρίνοι
μ' αρέσουν, μηδέ ρόδ' αληθινά.
Τους τετριμμένους, τους κοινούς κήπους κοσμούν. Με δείνει
η σάρκα των πικρία, κούρασι, κι' οδύνη -
τα κάλλη των βαρυούμαι τα φθαρτά.

Δόστε με άνθη τεχνητά - η δόξαις του τσινιού και του μετάλλου -
που δεν μαραίνονται και δεν σαπίζουν, με μορφαίς που δεν γερνούν.
Άνθη των εξαισίων κήπων ενός τόπου άλλου,
που Θεωρίαις, και Ρυθμοί, και Γνώσεις κατοικούν.

Άνθη αγαπώ από υαλί ή από χρυσό πλασμένα,
της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά·
με χρώματ' απ' τα φυσικά πιο εύμορφα βαμμένα,
και με σεντέφι και με σμάλτο δουλευμένα,
με φύλλα και κλωνάρια ιδανικά.

Παίρνουν την χάρι των από σοφή κι' αγνότατη Καλαισθησία·
μέσα στα χώματα δεν φύτρωσαν και μες σταις λάσπαις ρυπαρά.
Εάν δεν έχουν άρωμα, θα χύσουμ' ευωδία,
θα κάψουμ' εμπροστά των μύρα αισθηματικά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

You got me wondering why.!

-Γιατί θέλεις να σπουδάσεις ψυχολογία; Για να κάθονται διάφοροι άσχετοι, να σου βγάζουν τα εσώψυχά τους και να τους χρεώνεις με την ώρα;
-Να σου πω την αλήθεια; Θέλω όντως να κάθονται «άσχετοι και να βγάζουν τα εσώψυχά τους», για να του βοηθήσω, για να αισθάνομαι ότι κάπως συμβάλλω και εγώ στο να γίνει η ζωή τους καλύτερη.
-Καλά, αυτό το κάνεις και σα φίλος. Είναι ανάγκη να το σπουδάσεις κιόλας, και να σπαταλάς ώρες από τη ζωή και του άλλου, αλλά και της δικίας σου;
-Πόσους ανθρώπους μπορείς να βοηθήσεις με αυτόν τον τρόπο;
-Λίγους, αλλά τουλάχιστον το κάνεις στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
-Εγώ προτιμώ να το περάσω αυτό σε όσα περισσότερα άτομα μπορώ, αντιμετωπίζοντας τον καθένα ως ξεχωριστή προσωπικότητα, που χρειάζεται και αντίστοιχα διαφορετικό είδος βοήθειας...


Δε ξέρω άμα θα μπορούσε να πει κανείς με βεβαιότητα ποιος από τους δύο είχε δίκιο. Δε ξέρω βασικά αν όντως μόνο ένας από εμάς είχε δίκιο σε αυτή τη συζήτηση..
«Σε μια εποχή που αναζητάς καλούς φίλους με το φανάρι μέσα στο σκοτάδι, που οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν τη δύναμη που είχαν κάποτε, το κενό αυτό καλούνται να καλύψουν οι ψυχολόγοι» είπε ένας καθηγητής μου.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα ασκήσουν αυτό το λειτούργημα, όπως το χαρακτήρισε μια φίλη μου, με απώτερο και ίσως και μοναδικό σκοπό τα χρήματα, τη δόξα και γενικά ό,τι επιδιώκει ανέκαθεν ο άνθρωπος(αν και ειλικρινά δε ξέρω τι είδους δόξα μπορείς να αποκτήσεις ως ψυχολόγος...). Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι έτσι. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Σίγουρα κάπου εκεί έξω, κάποιοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ακόμη από ανιδιοτέλεια και ενδιαφέρον για την πραγματική ευτυχία του άλλου. Όχι μόνο ψυχολόγοι, απλά Ανθρωποι Τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω, όσο και να διαψεύδονται συχνά οι ελπίδες αυτές από τις παρορμήσεις του ανθρώπου, από την ίδια τη φύση και τα ένστικτα του ανθρώπου δηλαδή.
Η αλήθεια είναι μία: πέρα από το κατά πόσο ο άνθρωπος, ως είδος, ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του (και δεν έφτασε δηλαδή στη φάση σχηματισμού κοινωνιών και πόλεων καθαρά για την ικανοποίηση του δικού του ενστίκτου επιβίωσης, το οποίο συνεπάγεται πλήρη εκμετάλλευση των μοναδικών όντων που μπορεί να εκμεταλλευτεί σε τέτοιο βαθμό), σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης είναι και το κατά πόσο ο ίδιος είναι ανοιχτός και έτοιμος να δεχτεί την ειλικρινή και ανιδιοτελή προσφορά του άλλου. Δεν αναφέρομαι μόνο στο πλαίσιο ψυχολόγος, αλλά στην ευρεία έννοια της προσφοράς.

Εγώ τουλάχιστον βλέπω εγωισμό και στις δύο αυτές πλευρές. Εγωισμός που δε βοηθάς, εγωισμός που δε δέχεσαι βοήθεια. Ίσως και να είναι λάθος μου να τα βλέπω έτσι τα πράγματα... «Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν δυνατές, καμία εξωτερική βοήθεια δε χρειαζόταν» συμπλήρωσε ο καθηγητής, για να ενισχύσει το συλλογισμό μου.
Η ατομοκεντρικότητα ίσως και να επικρατεί στην εποχή μας, όχι όμως με την θετική της όψη. Αφήνω, λοιπόν, ανοιχτό το ενδεχόμενο να έχω παρερμηνεύσει τη συμπεριφορά και τις συνθήκες υπό τις οποίες πράττουν οι γύρω μου, αλλά και εγώ ο ίδιος.
Όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν είναι βέβαιο. Ειδικά όσον αφορά τον άνθρωπο, με την τόσο περίπλοκη σκέψη και ψυχοσύνθεσή του, η οποία αποτελεί και αίτιο της σημερινής του κατάληξης/ των επιτευγμάτων/ της κατάντιάς του...

I miss you girl...

-la vie boheme ... lets just avoid the aids part ...what do you say
-What do you mean?
-i mean lets live outside the box ...give up school become lousy artists with no future....(i think i am going the right way)
-i cant be an arist...in fact...im no artist x) and what about the aids part?
-avoid it i said avoid that part of the movie..lol why not? i think you are artistic enagh!!
-naah, im just too tired of everything being the same..
-i am tired of trying to keep things from changing...
-thats no good...
-iam so afraid...so lonely i hate things as they are .and yet i know they can get worst
-alex, is that you speakin? why do you feel so alone?
-have you forgoten how depresive i can get at times haha
some friends are in england studiying...others here...some recorf songs and rehearse, my friends are nowhere to be found .. me 'boyfriend' doesn't even care about me... and the only way to deal with my issues is either drinking or smoking pot.....im not ok
-i want to see you.i want to feel your beautiful hair i just want to be there for you
-call anytime, i have some free time...


- how will we survive??
-we are not going to survive..we are doomed baby!!
-.. and i though that i was a pesimist....
-so f*cking doomed...we are doomed to do thing other people want us toto please others
-theres no godand to forget about ourselvesbut wait..wait for those 6 months to pass, and then..we will be free again :)
-ill remember you...thats why you need friends ...its like monkeys one takes care of the other but they never really take care of themeselves


-am i an inspiration to you
-do you even ask?? :)

..μες την έρημη πολη, που με βρήκες πάλι..

Πολλές αόριστες σκέψεις, πολλές σελίδες τετραδίων που από άσπρες, κενές, ανούσιες, όμοιες με τις υπόλοιπες, τις μετέτρεψα σε μοναδικές, με τη δικία τους εμφάνιση και τη δικιά τους σημασία. Σκέψεις δίχως λόγο και αιτία. Έχω πάνω από τέσσερις μέρες να γράψω... Ενώ την προηγούμενη εβδομάδα καθημερινά επισκεπτόμουν το ιστολόγιό μου, τις τελευταίες μέρες το είχα αφήσει λίγο.. Δε ξέρω γιατί συνέβη αυτό Ίσως δεν είχα τον χρόνο, ίσως δεν είχα την όρεξη, ίσως από την άλλη να μην είχα τίποτα παραπάνω να βγάλω από μέσα μου.

Σου δίνεται η ευκαιρία/Διανοούμενος/στην υπηρεσία του ανθρώπου/θα απαιτήσω..

Είναι πάντως φοβερός ο προβληματισμός που βγήκε σε αυτές τις σελίδες. Διαβάζοντάς τα εκ των υστέρων μπορεί και να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε μερικά από αυτά.. Δεν αναγνωρίζω...συνεπάγεται με το ότι πολύ απλά δε ξέρω τον εαυτό μου.

Στρατηγική της κατάσχεσης/Υπόταξη/Επιπτώσεις/Περιβάλλον

Πρέπει να το παραδεχτώ όμως. Μου αρέσει που δε με ξέρω. Με ανακαλύπτω με το πέρασμα του χρόνου, με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων, είτε αυτοί είναι δίπλα μου για ολόκληρη τη ζωή μου, είτε μόνο για μια στιγμή/για να σου πούνε κάτι που θα σε σημαδέψει για όσο απλά ζεις..Είδα τώρα κάπου μέσα σε αυτά τα γραπτά να έχω πει: "...σκέφτομαι όσα συνέβηκαν τις τελευταίες μέρες και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Τι έχει συμβεί; Εγώ ο ίδιος έχω αλλάξει, ή τα γεγονότα και οι ενδεχόμενες συνέπειές τους με κάνουν να φερθώ με αυτό τον τρόπο; Είμαι όντως τόσο ευμετάβλητος; Και η σκέψη μου, αλλά και εγώ;". Σίγουρα αυτά τα σκέφτηκα κάποια δύσκολη μέρα, και φυσικά και το αναγνωρίζω. Όπως παρατηρώ ότι ακόμα και τώρα με αυτά δε βγάζω άκρη.

Ακατάλληλος κόσμος/Ζαλίζομαι/Απροσάρμοστη Συνθήκη

Με τούτα και με εκείνα, έφτασα τις 7 σελίδες και κάτι δεκάδες post-it με τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις μου. Όλα αυτά είναι εμπλουτισμένα με κομμάτια από τον εαυτό μου. Κατά πάσα πιθανότητα δε λένε τίποτα σε κανέναν άλλον πέρα από εμένα..Δε πειράζει όμως.

Ένα κέντρο με πέντε άκρα/Συναυλία/Διαλυμένη παράγραφος

Αυτός είμαι εγώ, αυτό που παρουσιάζω έστω και για μια στιγμή..
Λίγοι θα το διαβάσουν, ακόμα λιγότεροι θα το εκτιμήσουν.

Γι' αυτούς τους ανθρώπους, είμαι εδώ.
Πάντα εδώ..

..Ώρα να μιλήσεις(!)..

..Je deteste la pluie...

Τρίτη σήμερα. Ακόμα μια συννεφιασμένη μέρα. Βροχερή μάλιστα όπως αποδείχτηκε.. Δε πειράζει όμως, δε πρόκειται να πτοηθούμε από κάτι τέτοιο. Και αυτό γιατί, στα βλέμματα όλων παρατηρώ κάτι το διαφορετικό σήμερα...Ο καθένας ταξιδεύει με το νου του, κάπου μακριά: άλλοι μου είπαν σκέφτονται το καλοκαίρι που πέρασε, τα νησιά και τους φίλους τους. Άλλοι, μύρισαν Χριστούγεννα με τα πρώτα κρύα, μιας που βλέπουν καθημερινά κόσμο ντυμένο σα να είναι χιονάνθρωποι! (με αυτά τα χοντρά μπουφάν χε χε).Τα έβαλα όλα κάτω λοιπόν, και κατέληξα στο ακόλουθο συμπέρασμα, που μπορώ να πω με ταρακούνησε αρκετά:

Άλλοι αναπολούσαν το παρελθόν, άλλο οραματίζονταν το μέλλον. Κανείς, όμως, δε σκεφτόταν το παρόν!

Τι συμβαίνει άραγε; Γιατί κανείς δεν αφήνει τον εαυτό του να ευχαριστηθεί το παρόν; Μπορεί απλά να φοβόμαστε... τον εαυτό μας, την ίδια την πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Ζούμε σε μια εποχή, που ενώ ο καθένας προσπαθεί να τα έχει καλά με τον εαυτό του, δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό από όλους ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την επαφή -την ουσιαστική επαφή- με τους γύρω μας. Λένε άλλωστε πως το τι σκέφτεται ο καθένας για τον εαυτό του είναι ένα μείγμα των απόψεων που έχουν σχηματίσει οι άλλοι για αυτόν.

Φοβόμαστε. Φοβόμαστε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φοβόμαστε την κάθε επαφή. Φοβόμαστε το χάδι, την αγκαλιά, το φιλί. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, αλλά και να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να αγαπηθεί. Κλεινόμαστε όλο και περισσότερο μέσα στα τείχη που ορθώνουμε με την πρόφαση της προστασίας, γιατί έτσι νομίζουμε πως θα είμαστε 'ασφαλείς', πως δε θα νιώσουμε πόνο, θλίψη, δε θα γνωρίσουμε την ασχήμια και τον αποχωρισμό. Η ιδέα ότι δε θα είμαστε νέοι για πάντα, φαντάζει τρομακτική. Το φθαρτό, μας τρομάζει.

Έτσι, όμως, χάνουμε της ουσία των πραγμάτων. Αποκλείουμε τον εαυτό μας σε τέτοιο βαθμό από το να δεχτεί το όποιο ερέθισμα, ώστε τον αδρανοποιούμε και τον νεκρώνουμε. Στερούμαστε κάθε τι το θετικό. Άμα όμως αφεθείς, θα το καλατάβεις αυτό.. Άμα σκεφτείς το πόσα μπορούν να σου προσφέρουν οι γύρω σου. Άμα ζήσεις δίχως περιορισμούς, όρια. Άμα δε καταπιέζεις τον εαυτό σου να πρέπει να ανταποκριθεί σε κάθε αίτημα/ευθύνη/απαίτηση των τρίτων προσώπων. Άμα ζήσεις ελεύθερος, άμα βρεις τη χαρά που κρύβει μέσα της μια σταγόνα βροχής όταν τρέχει στο παράθυρο με προσμονή να φτάσει στη γη. Άμα καταργήσεις τα πρέπει που επιβάλεις στον εαυτό σου. Άμα ζήσεις αυθόρμητα, όπως σου βγαίνει, όπως το αισθάνεσαι.. τότε μόνο θα καταλάβεις για ποιο πράγμα σου μιλώ...

Άμα απλά, ζήσεις.

Το θέμα είναι αν έχω καταφέρει και εγώ ο ίδιος να ζήσω.. Τουλάχιστον το προσπαθώ, και φαίνεται να αποδίδει μέχρι στιγμής..Καλά πάμε!! =)

Winter is upon us!!

1/11/09

Η ημέρα αυτή μου έκανε την τιμή και μου προσέφερε μεγαλόπρεπα τον αγαπημένο μου καιρό. Αισθητά χαμηλή θερμοκρασία (ευκαιρία για να εγκαινιάσω το ολοκαίνουργιο κασκόλ μο), διαστήματα ηλιοφάνειας που ένιωθες το δέρμα σου να ζεσταίνεται. Και σε αυτά, ήρθε η ιδέα της Ελένης για μια ζεστή σοκολάτα να μου φτιάξει το κέφι! Πήραμε στο χέρι τα αρωματισμένα με φουντούκι ροφήματα και καθήσαμε στην πλατεία, να μιλάμε και να απολαμβάνουμε τη θεσπέσια αυτή μέρα. Η φωτογραφία σημερινή προσπάθεια, να αποδώσω την αγάπη μου για τον καιρό αυτό σε μια και μόνο εικόνα.. Γιατι άλλωστε μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις..

N. Βρεττάκος - "Δύο μητέρες νομίζουν πως είναι μόνες"

Σήμερα μας δόθηκε στην αναμενόμενη άσκηση με το παράλληλο κείμενο, το ακόλουθο ποίημα. Μπορώ να πω πως καθώς το διάβασα, ανατρίχιασα από τη δύναμη των στίχων. Τα περαιτέρω λόγια, λοιπόν, είναι περιττά:

Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνες
Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,
είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις, έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος.

Το βράδυ, το ίδιο: Σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας
ανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλια
είναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονται
ως κάτου στο πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ της
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,
θα της πέσει το βρέφος της.
Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντίλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει, αλλά – το σπίτι είναι έρημο.

Δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόν
τον κόσμο για μια στιγμή το παιδί της».